Więcej informacji można znaleźć na stronie muzeum.

Małe BWA w Dzień Wolnej Sztuki
BWA w Tarnowie po raz kolejny włącza się w akcję, jednak w tym roku w zmienionej formie – warsztatów dla dzieci. Podczas zajęć porozmawiamy z uczestnikami na temat idei akcji Dzień Wolnej Sztuki. Chcemy, aby najmłodsza publiczność BWA w Tarnowie poznała ideę tej akcji i zabrała ją ze sobą w dorosłe życie. Podczas spotkania będziemy rozmawiać na temat prac, które prezentowane są na aktualnej wystawie „Rzeczy i ludzie”. Warsztaty będą też połączone z częścią plastyczną, inspirowaną ekspozycją.

Lista obiektów:
Artur Trojanowski, “Diagrams”, Konstrukcja, K-16, 2018
Mirella von Chrupek, “Biały miś”, fotografia, 2019
Katarzyna Sobczuk, “Pałac bibliotek”, obiekt, 2017
Robert Kuśmirowski, “Träumgutstrasse”, instalacja, 2014
Agnieszka Bartak-Lisikiewicz, “Mitologie”, technika mieszana, 2019


Edycja 2020:

Więcej informacji o akcji można znaleźć na stronie muzeum.

Edycja 2019:

Muzeum Narodowe w Szczecinie już po raz dziewiąty do udziału w ogólnopolskim Dniu Wolnej Sztuki. Tym razem wybraliśmy dla Państwa dzieła prezentowane na kameralnej wystawie „Gabinet Biedermeieru” w Muzeum Narodowym w Szczecinie – Muzeum Historii Sztuki.
O obrazach, ich twórcach, a także o epoce w której powstały, opowiedzą dr Dariusz Kacprzak, historyk sztuki, zastępca dyrektora Muzeum ds. naukowych, oraz Małgorzata Peszko z Muzeum Historii Szczecina MNS.

Zapraszamy w sobotę, 27 kwietnia 2019 roku o godzinie 12.00, do Muzeum Narodowego w Szczecinie – Muzeum Historii Szczecina przy ul. Księcia Mściwoja II 8. Wstęp wolny.

Po zwiedzaniu uczestnicy zostaną zaproszeni na spotkanie, w czasie którego będą mogli porozmawiać o swoich wrażeniach.
Każde dzieło sztuki ma swoją historię do powiedzenia. Wystarczy się w nią wsłuchać.

Lista dzieł wybranych do akcji „Dzień Wolnej Sztuki”
August Ludwig Most, „Portret Emila Baesemanna”, 1849
August Ludwig Most, „Handlarze ryb”, 1846
August Ludwig Most, „Portret rodziny Kühn”, 1844
August Ludwig Most, „Podsłuchiwana randka”, 1844
(dwa obrazy) Ludwig Eduard Lütke, „Widok Szczecina z Łasztowni na zamek i kościół św. Jana”, 1836, oraz „Widok Szczecina pomiędzy kościołem św. Jana i mostem Długim”, 1839


GABINET BIEDERMEIERU
„Udomowiony romantyzm” zdominował sztukę użytkową, malarstwo, rysunek, grafikę, literaturę i muzykę pierwszej połowy XIX wieku w Europie Środkowej. Odznaczał się prostotą i służącą wygodzie funkcjonalnością, a równocześnie kunsztem, solidnym wykonaniem oraz szlachetnością użytych materiałów. Ten definiujący kulturę mieszczańską styl, znalazł szerokie grono odbiorców także w Szczecinie.
W kameralnej przestrzeni ekspozycyjnej, na obrazach pędzli dwóch popularnych w ówczesnych Niemczech artystów, przedstawiono esencję szczecińskiego malarstwa Biedermeieru – panoramę miejską, scenę rodzajową oraz portret rodzinny.
Wystawa ze zbiorów własnych oraz depozytów mBanku i Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Narodowego w Szczecinie.


Ludwig Eduard Lütke (1801–1850) artystycznego kunsztu nauczył się w warsztacie swego ojca, Petera Ludwiga Lütkego (1759–1831), profesora malarstwa pejzażowego berlińskiej Królewsko-Pruskiej Akademii Sztuk Pięknych. Na dwóch bliźniaczych wedutach, zamówionych przez szczecińskiego kupca i urzędnika, Augusta Moritza, uwiecznił nie tylko panoramę miasta pierwszej połowy XIX wieku z rozpoznawalną do dziś charakterystyczną szczecińską zabudową. Poprzez precyzyjny sztafaż zadbał przede wszystkim o realistyczne przedstawienie życia w porcie i na nabrzeżu, zwyczaje szyprów na barkach, czy prowadzonych w składzie drewna na Łasztowni interesów.

August Ludwig Most (1807–1883) pochodzący ze szczecińskiej rodziny rzemieślniczej, wykształcenie artystyczne zdobył u stargardzkiego malarza Thiele’go oraz na Akademii Sztuk w Berlinie. Tworzył doceniane nawet w kręgach królewskich weduty miast niemieckich. Z wielką pasją uwieczniał jednak ludzi i sceny z ich życia, jak na obrazie „Handlarze ryb”. Most osiadł w Szczecinie, gdy był już rozpoznawalnym artystą, nic więc dziwnego, że zamówienia składała u niego znaczna część szczecińskiej elity. Grupowe przedstawienie rodziny radcy miejskiego, Emila Kühna, w eleganckim wnętrzu oraz dziecięcy portret Emila – syna bogatego kupca Gottlieba Baesemanna, są świadectwem nie tylko artystycznego kunsztu biedermeierowskiego mistrza, ale także pozycji i aspiracji zamawiających.

Edycja 2020:

Więcej informacji można znaleźć na stronie muzeum.

Edycja 2019:

Więcej informacji można znaleźć na stronie muzeum.

KOBRO w Sosnowcu!

Podczas tegorocznej akcji odwiedzający Galerie Extravagance w Sosnowieckim Centrum Sztuki – Zamek Sielecki będą mieli możliwość degustacji sztuki, jak dobrego wina – bez pośpiechu, i w doborowym towarzystwie. Obiektem kontemplacji będzie rzeźba wybitnej artystki – Katarzyny Kobro.  Spotkanie wprowadzające poprowadzi historyczka sztuki – Aleksandra Grabowska

KATARZYNA KOBRO (ur. w 1898 r. w Moskwie – zm. w 1951 r. w Łodzi). Jedna
z najwybitniejszych rzeźbiarek dwudziestolecia międzywojennego i najważniejszych awangardowych artystów XX wieku.  Nieprzejednana w formalnych poszukiwaniach, zrewolucjonizowała myślenie o rzeźbie. Ze względu na tragiczne okoliczności, w których przyszło Kobro żyć i tworzyć, pozostawiła po sobie stosunkowo niewielki, aczkolwiek artystycznie niezwykle doniosły dorobek.

Edycja 2019:

Więcej informacji można znaleźć na stronie muzeum.

Spotkajmy się w Zamku Królewskim w Sandomierzu, by podziwiać wspólnie pięć szczególnych eksponatów:

– Denar księcia seniora Bolesława IV Kędzierzawego

Denar księcia seniora Bolesława IV Kędzierzawego (1146-1173), datowany na lata 1157-1166. Wyobrażenie na rewersie ukazuje trzech książąt w trakcie uczty, jest to historyczny moment zgody pomiędzy braćmi juniorami po wypędzeniu Władysława II Wygnańca. Jednocześnie jest przykładem miłości braterskiej i pojednania.

– obraz Heleny Gedrus-Eydziatowicz „Portret młodej kobiety” autoportret? lata 1865-1870, olej na płótnie, 56×29

Helena Gedrus-Eydziatowicz to artystka i słynna warszawska piękność, żyjąca w latach 1842-1917. Była jedną z pierwszych w Polsce działaczek na rzecz równouprawnienia kobiet. Była uczennicą malarza Henryka Siemiradzkiego, kompozycja „Portretu młodej kobiety” nawiązuje do portretów młodych Rzymianek z płócien jej mistrza. Od 1872 roku była członkiem honorowym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie.

Sugestia o malarskiej autoprezentacji wynika z podobieństwa kobiety z obrazu i jedynego ocalałego wizerunku artystki, utrwalonego na fotografii z 1864 r., znajdującej się obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Przyjmując, że w istocie jest to autoportret malarki okazuje się, że obraz przedstawia artystkę liczącą nie więcej niż 28 lat, oczekującą przyjścia na świat jednego z trojga jej dzieci, być może syna Ludwika urodzonego w 1870 roku.

– Epitafium Franciszka Romera, II poł. XVIII w.

Sandomierz był miastem wielu kościołów, z których część już nie istnieje. Z jednego z nich, z kościoła św. Piotra pochodzi barokowe Epitafium Franciszka Romera. Ten wyjątkowy eksponat sławi młodzieńca Franciszka Romera h. Jelita (1754 – 1767) łowczyca radomskiego, który kształcił się w kolegium jezuickim w Sandomierzu. Należał do Bractwa Niepokalanego Poczęcia NMP, stał na czele sodalicji mariackiej jako prefekt przewodniczący zarządowi. Poniżej fragment treść inskrypcji w tłumaczeniu ks. Juliana Jarzyny i opracowaniu literackim Zdzisławy Królikowskiej:

„(…) Odejdź przechodniu i nie przestań miłować delikatnych młodzieńczych prochów bowiem miłość jest nieśmiertelna. Uczcie się młodzieńcy jak żyć i umierać. Starajcie się okazać niebu jako dojrzali. Jako śmierć nie oszczędziła jego wielkiego i szlachetnego rodu i Was nie oszczędzi. Na wieczną chwałę.”

– Zespół fotografii Sandomierza z prywatnego archiwum Jarosława Iwaszkiewicza

Fotografie pisarza Jarosława Iwaszkiewicza (1894 – 1980), wykonane w czasie jego licznych pobytów w Sandomierzu jako przykład miłości do tego miasta – miejsca, które było jego natchnieniem, miejscem odpoczynku, inspiracji oraz pisania – treści jego życia.

– Popiersie Aleksandra Patkowskiego

Aleksander Patkowski (ur. 4 marca 1890 w Ożarowie, zm. 22 marca 1942 w obozie Auschwitz-Birkenau) jako przykład miłości do własnej tzw. „małej ojczyzny”, czyli Ziemi Sandomierskiej, a w szerszym kontekście Ziemi Świętokrzyskiej, zwany „ojcem regionalizmu polskiego”. Swoje życie poświęcił pracy społecznej. Jednym z poglądów Patkowskiego, było przekonanie, że najpierw trzeba poznawać i uczyć się kochać własny kraj, by potem móc zrozumieć tradycję i problemy innych państw.